دوبیتی واشعار کوتاه از فرزانه شیدا

 

       

 

 

خلوتی خواهم درآن چندی یگانه  سر  کنم

 

تا که شاید غصه های سینه را کمتر    کنم

 

خلوتی خواهم در آن حتی  نباشد  یک  بشر

 

تا به اشکی  چهره  غمدیده ام  را  تر  کنم

 

گوشه ای خواهم دمی باخود نشستن در خفا

 

شاید این غمدیده  قلبم  را  کمی  بهتر  کنم

 

روزگاری طی شد  و  حال دلم   بهتر   نشد

 

ای خدا ! من  تا به کی با ید به غمها سر کنم

 

فرزانه شیدا / ۱۳۶۲ بهمن ماه

 ....

 روزگار  

 

ای سینه   توای به غم    نشسته

 

ای مرغک بال  و پر   شکسته

 

 تا کی به سکوت سینه  خاموش

 

من  خسته شدم ، غمین وخسته

 

ای دل  تو  بزن ز سینه  فریاد:

 

جان   وتن من ،  نبوده   فولاد

 

گو  کی  برسد  زمان    رستن

 

آندم   که  شوم ز  غصه  آزاد

 

 فریاد   ز   دهر  مردم  آزار

 

دل  بوده   بدست   تو  گرفتار

 

هر  دم   به    اسارتی   بدنیا

 

 بس کن ! دل خسته ام  میآزار!

یا دل  بکش   و مرا  رها  کن

 یا  از غم   دل  مرا   جدا   کن

 قصد   تو   اگر  نبوده    آزار

 بگذر  ز  منو  ،  مرا  رها کن

 

 چهاردهم بهمن ماه ۱۳۶۲جمعه

  

از :  فرزانه شیدا

 

 

آنکس که  بدیوانه دلم  عشق و وفا داد

اکنون  زچه رو ، از من عاشق نکند یاد

 یارب نکند   در شب   هجران  و جدائی

از دیده ی او عشق پر اشوب من افتاد؟!!

 

مهرماه ۱۳۶۲/ از : فرزانه شیدا

 

مگذار که فرزانه ی فرزانه بمیرم

  

 

مگذار که  فرزانه ی  فرزانه  بمیرم 

بگذار که   دیوانه ی  دیوانه  بمیرم

 

میخانه اگر جای منه بی سروپا نیست  

    

بگذار  که  پشت در میخانه بمیرم

 

محروم چو ار آن لب شیرین چو قندم  

    

 بگذار که  لب بر لب پیمانه بمیرم

 

از عشق پر آشوب تو چون خانه خرابم 

       

بگذار که  آواره و بی خانه  بمیرم

  ویران چو از آن دیده ی ویرانگر  مستم   

   

بگذار که عاشق دل و ویرانه بمیرم

با عشق تو چون عهد  نمودم  باراده    

 

بگذار  که با  عهد تو مردانه  بمیرم

 

  چون جز تو مرا یاری و دلدار دگر نیست    

  

 بگذار  که من  از همه  بیگانه  بمیرم

 

از عشق تو  چون رانده شدم از همه مردم   

 بگذار  که   تنها  و  غریبانه   بمیرم

 

این  قصهء  ما کام   ندید  از سر تقدیر 

     

بگذار   به    ناکامی   افسانه  بمیرم

 

یارا به  برم گیر  در آن   لحظه ی  مردن  

     

 بگذار  در آغوش  تو  مستانه  بمیرم

 

ای دهر وصالش ندهی   لیک تو بگذار  

       

 در نزد  همین   دلبر  جانانه   بمیرم

عمری چو  بدل حسرت وصل است و وصالش

 

بگذار که حسرت دل و   ویرانه  بمیرم!!!

 

شعر از :فرزانه شید/ف.شیدا

Farzaneh Sheida-f.sheida