مگذار که فرزانه ی فرزانه بمیرم

  

 

مگذار که  فرزانه ی  فرزانه  بمیرم 

بگذار که   دیوانه ی  دیوانه  بمیرم

 

میخانه اگر جای منه بی سروپا نیست  

    

بگذار  که  پشت در میخانه بمیرم

 

محروم چو ار آن لب شیرین چو قندم  

    

 بگذار که  لب بر لب پیمانه بمیرم

 

از عشق پر آشوب تو چون خانه خرابم 

       

بگذار که  آواره و بی خانه  بمیرم

  ویران چو از آن دیده ی ویرانگر  مستم   

   

بگذار که عاشق دل و ویرانه بمیرم

با عشق تو چون عهد  نمودم  باراده    

 

بگذار  که با  عهد تو مردانه  بمیرم

 

  چون جز تو مرا یاری و دلدار دگر نیست    

  

 بگذار  که من  از همه  بیگانه  بمیرم

 

از عشق تو  چون رانده شدم از همه مردم   

 بگذار  که   تنها  و  غریبانه   بمیرم

 

این  قصهء  ما کام   ندید  از سر تقدیر 

     

بگذار   به    ناکامی   افسانه  بمیرم

 

یارا به  برم گیر  در آن   لحظه ی  مردن  

     

 بگذار  در آغوش  تو  مستانه  بمیرم

 

ای دهر وصالش ندهی   لیک تو بگذار  

       

 در نزد  همین   دلبر  جانانه   بمیرم

عمری چو  بدل حسرت وصل است و وصالش

 

بگذار که حسرت دل و   ویرانه  بمیرم!!!

 

شعر از :فرزانه شید/ف.شیدا

Farzaneh Sheida-f.sheida

اشعار ودوبیتی هائی از فرزانه شیدا

 

غمینم ، بی کسم تنهای تنها    روم با عشق تو صحرا به صحرا

 

چو مجنون سر گذارم بر بیابان    منم آواره ای  در عشق شیدا 

1363 ف. شیدا

                    

       آه از ان وقتی که گوئی میپرستم من ترا      

 

بعد از ان باید ببینی صدهزاران نوع جفا

 

پند من بشنو دلا !  احساس   خود پنهان نما

 

هرچه اندر سینه داری ،   بّه که باشد درخفا

 

فاصله گر یکقدم  باشد،‌ تو آنزرا طی  مکن

 

بّه که او سویت نهد این یک دوگا م  مانده را

 

1363/11/2 سه شنبه - فرزانه شیدا  -f.sheida

 

همچو آن خشکیده برگی زیر پای رهگذر

دل شکست وله شدم در زیر پای روزگار

 

آه  ایدل   در هیاه  و خنده    این مردمان

 

آه   درد آلود   تو   حتی  نگشته    آشکار

1362 فرزانه شیدا بهمن ماه