اشعار ودوبیتی هائی از فرزانه شیدا

 

غمینم ، بی کسم تنهای تنها    روم با عشق تو صحرا به صحرا

 

چو مجنون سر گذارم بر بیابان    منم آواره ای  در عشق شیدا 

1363 ف. شیدا

                    

       آه از ان وقتی که گوئی میپرستم من ترا      

 

بعد از ان باید ببینی صدهزاران نوع جفا

 

پند من بشنو دلا !  احساس   خود پنهان نما

 

هرچه اندر سینه داری ،   بّه که باشد درخفا

 

فاصله گر یکقدم  باشد،‌ تو آنزرا طی  مکن

 

بّه که او سویت نهد این یک دوگا م  مانده را

 

1363/11/2 سه شنبه - فرزانه شیدا  -f.sheida

 

همچو آن خشکیده برگی زیر پای رهگذر

دل شکست وله شدم در زیر پای روزگار

 

آه  ایدل   در هیاه  و خنده    این مردمان

 

آه   درد آلود   تو   حتی  نگشته    آشکار

1362 فرزانه شیدا بهمن ماه