قصه ی کبوتر

 

چند روزی کبوتری  توی خونه

 

بدون   آشـیون   ُو آب   و   دونه

 

اســـیر پنجره های   بســـته    شد

 

اونقدر زد به شیشه تا خـسته   شد

 

نمیدونست  راه  رفتنش   کجاست

 

از کجا اومده از چپ یا که راست

 

تا که نزدیک میشدم ، پر می کشید

 

نه آب ودونه میخورد، نه میخوابید

اونقدر با غصه  چش بهم  میدوخت

 

که دلم بحال اون طفلکی  سوخت!!!

 

هرچی که براش میبردم ، نمیخورد

 

دیدنش  ؛   منو  ؛   بیادم   میآورد

 

هردومون  در  آرزوی    پرواز

 

هردومون   با  زندون غم  دمساز

هردومون   در آرزوی  ،  یه نفس

 

 یه  نفس   براحتی ‌،  دور از قفس

 

هردومون    بفکر   پر    کشیدنیم

 رفتن   و   به   آشیون   رسیدنیم

 

پشت شیشه ها، همه شادی  وشور

 

منو  اون  ،  ز شادی و رهائی دور

 

؛ شیشه ؛ ‌زندونی واسه جدائیمون

؛ یه قدم ؛ ...

؛ یه قدم ؛ فاصله   تا   رهائیمون!!!

ولی هردومون   ز پرواز ، ‌ناامید

 

شیشه ها ؛  اسارتو ُ ؛  میدن نوید!!!

همه جا     پرنده    توی   آسمون

 

منو اون ؛  اسیر بازی   زمون!!!

 

 ؛ سرنوشت ؛ اونو باین قفس کشید

 

  طفلکی    کبوتر  ناز و  سفید !!!

 

منو هم یه جور دیگه زندونی کرد

 

اسیر   خونه   ز    تنهائی   ودرد!

 

عاقبت    دلم     نیومد ؛    کبوتر

 

بمونه  خسته   وتنها  ؛   پشت در

شیشه  رو، بروی  اون ؛ باز کردم

 

اونو   تشویق ، واسه   پرواز کردم

 

کبوتر با   شادی  و   شور    پرید

 

پر زنون رفت  وبه  آسمون رسید!!!

ولی من   !  هنوز  اسیر  زندونم

 

  تا  ابد هم ؛  توی   زندون میمونم !!!

 ....

هر   پرنده ای   برای    پروازه

 

قفسا رُو ولی ؛  آدم  ؛ میسازه!!!

 

خوبه آدم ؛ اونو ؛‌ زندونی  کنه!!

 

؛ اونو؛  توی یک هلفدونی کنه!!!

 

ولی خوب نیست که خودش بمونه توش

 

 همه ی ؛ درا ؛  بشه ،  بسته بروش!!!

 ...

، اسـیرا ،   ‌درد اسیرُو ؛ میدونن

 

واسه  این از    قفسا  هراسونن

اون  اسیری که خودش   گرفتاره

 

دیـگرانُــو    به   قـفس    نمیآره

 

مـنم  اون  طـفلی رو آزا د  کردم

دل  ویرونــشُو هم ،  شاد  کردم

 

اگه  مال  کـسی    بود    کبوتره

 

 

حالا بچه   رفته ُو جــا هم تره!!!

 

شایدم  اینجوری آشوب  کردم !!!

 

ولی آخرش بگم : خوب کردم!!!

 

  ۱۳۶۲/۷/۲۳ مهرماه جمعه

 

سروده فــرزانه شـــیدا

 

 

مرا ز خاطر مبر

 

 

 

در    صدای    غم آور    باران

 

جانفزا  نغمه ای  پُر  از    اندوه

 

می فشارد   دل    پر   از  دردم

 

تا که سنگین شود   دلم چون کوه 

 

او چه  خواند؟  ز غم دلان  ، آواز

 

در  صدایش     حکایت    غمها

 

از دل    بی قرار   هر    عاشق

 

آنکه   مانده   درون   غم , تنها!!! 

 

دیده ی    اشکبار    منهم      نیز

 

می سراید      سرود       ناکامی

 

آسمان    گر   ز غم دلان    گوید

 

از چه از من نمی برد    نامی؟؟؟؟

 

 

من به سهمم  دراین   جهان ازغم

 

کوله باری    کشیده ام    بر  دوش

 

خنده ی  من,  دلیل  شادی   نیست

 

غم  مرا هم ،  کشیده   در آغوش!!!

 

غم   چو  مهمان  رود   به مهمانی

 

سوی  دلهای   خسته  و    محزون

 

چونکه   مهمان  خانه ی  من  شد

 

   زین در اما ,  نمی رود  بیرون!!!!

...

آسمان!   از منم   بگو    حرفی

 

منکه   گریم  ,  ز غم   غریبانه

 

غم چو مهمان   اگر بمن سر زد

 

گشته   بامن  , دگر  چو همخانه

چهارشنبه ۷  شهریور ماه۱۳۶۲ 

سروده فرزانه شیدا