پیمان - سروده فرزانه شیدا

 

 

عرق ریزان  وخسته ، پر زامید

رسیدم من به  خلوتگاه   خورشید 

شنیدم   تک    نوائی   از دل  کوه

که اوج  عشق  را اینجا توان  دید

بروی   قله     در   نزد     خداوند

 

 قسم  خوردم به عشقم  نیز  سوگند

که   جز راه    وفا    و    مهربانی

نپیمایم   رهی  حتی    دمی   چند!

سپس  گفتم   که ای   یزدان    یکتا

 به عشقی  رهنمون   گشتم    بدینجا

 به راه   خود    بسی نادان     جهلم

توای   دانا    رهی بر   دیده    بنما

که   تا زین   ره بدست     زندگانی

 

نبُرد    بند         پیوندم       زمانی

روم   راه   دل   وعشق  و  صداقت

 

شود    پیمان      قلبم        جاودانی

بناگه    از  تن      خورشید    تابان

پری رو چهره ای در چشم   حیران

 

فرو آمد     ز روی  رشته ای   نور

 

کنار من    شد و او شادان و خندان

بمن   گفتا : ره  عاشق   هویداست

 

درون خود  نگر ! راه تو   پیداست

 

وفا   باید    ترا     آنگه  صبوری

 

بدیوانه دلی کز  عشق شیداست!!!!

آبانماه ۱۳۶۲ فرزانه شیدا 

 

شهر شتاب

 

شهر شتاب

 

 

در عبور هیاهو از شهر شتاب .... که گامها تند

در فراز ونشیب زندگی.... از کنارهم

 

تند وپرتعجیل میگذرد

  

وبیگانگی ها ...  در تعجیل گامهای عبور

غریبانه با دیدگان سردوبی تفاوت

 

تلاقی میکند

 

وخستگی کا ر رکاب روز

تا دشتهای شب میتازد

در شهر سینه ها

عبور؛؛گامهای محبت؛؛؛  اینچنین شتابان نیست

 

و ؛ نگاه؛ را ،

 

گردابهای لحظه های تند وزودگذر... بدرون نمی کشد

؛آشنائی؛  را دیدگان  بی مهری ... دلسرد نمیکند

 

عشق سوار بر توسن سفید صبح

 

تا دشتهای سبز افق

تا نارنجی نور غروب...خواهد تاخت

 

  تا اسب سیاه شب را همراهی کند

 

ای گذر کرده از شهر هیاهو

 

تو نیز همراه او   با دل   همراه باش

 

که روزگار  بی مهری

 

قلبت را سنگی مسازد!!!!

 

ومحبت همواره طپش عشق را

 

در قلب تو زنده نگاهدارد

تو نیز با  او   ....  برو

اگر قلبت پذیرای عشقی ست!!!!

 

۱۳۸۶/۱/۲۵  

فروردین ماه فرزانه شیدا نروژ