دریای محبت

من بدریای   محبت در عشق 

موج  در موج  همه   فریادم   

ساحل روح مرا قسمت  بود 

که تو چون شن بدهی بر بادم  

مانده ام با دل  دریائی خویش 

   موج بی ساحل  افتاده  به  باد    

آه ای عشق چه گویم زغمش 

از غم وهجر ونبودش  فریاد   

با چه امید به هر جوشش اشک  

موج  اشکم  برود  بی ساحل 

در کجا  سینه   بگیرد  آرام 

در کجا ر وح بگیرد   منزل؟!  

بعد از این قلب منو  دربدری 

بعد ازاین موج سرشکم شب وروز  

 آه ...ای عشق  دگر  باره  ببین

دل من باغم خود مانده  به سوز!   

 او که  بی هر سخنی راهی  شد  

 همچو یک  قایق  گم کرده مسیر 

دل  دریائی  من را  طی   کرد 

تا که شد از  منو از عشقم سیر !

شاید  او  با   گذر از  بحّر  دلم 

خود گم  کرده ی خود  پیدا  کرد 

لیک   دریای  دلِ ِ  من  گم   شد 

اوبه عشقی  دل من "شیدا" کرد! 

آه شـیدا ! ... توکه  در  سوزدلی 

دیگر از  درد  د رون باز   مگو 

باش  خاموش  و به  خلوت بنشین 

دیگر  آرامش   خود ،  باز  بجو 

باد  هم  گر   گذری  کرد    بدل  

اشک غم  را  بدلت ٫ سیل  مکن 

تو که  "فرزانه "ی   عاقل بودی!

     سوی" شیدا" ئی  خود میل مکن !    

  11  تیرماه 1387  

فرزانه شیدا/ fsheida

 

می بازمت (آبی عشق من) سروده ی فرزانه شیدا

 

می بازمت  (آبی عشق من)

می بازمت به هیــچ , آری به هیـچ وهیـچ    آنگه که قلب من سرشار عاشــــــقی ست    میگریمـــت به درد, آری به اشـــک ِسوز    آنگــه که روح من , آبــــی تر از تو بود !!   در قطره ها ببین , این قطره های اشک    صادقترین سکوت ، در حرف قطره بود !!!    میخواندمت به عشق , آنگه که راه تو همراه من نبود!!! آگـه نشـــد دلــم ,  بار دگر ز غـم    تکرار قصه بود ,این دم دوباره هـم !!! آری بپــای دل , میســوزم وســکوت    بغضی دوباره داشت , در خلوت وجود !   آخـر چه گویـمت ؟؟! میترسـم از نگاه    شاید که چشم من , خواند ترا به آه!!!    میترسم از کلام , از واژه های درد    ترسم بســـوزیم , ترسم بســوزمت    ...   غمـــگین تر از دلـم , امشب کسی نبود    آری دوباره عشق , ( من را زمن ربود ) !   گفتی که راز توست , این عشق آتشین    آه ای خدا ... خدااا , اشک مرا ببــین    کردم گنه . مگر , در شور عاشقی   جز راز عاشقی , چیزی زمن نبود !!!   در آشیان شعر , در کُنج خلوتم    آغوش شعر من , شد تکیه گاه من    با من کسی نبود , جز واژه و قلم    خلوت چه خلوتی , سرشار درد وغم اما  به  خــلوتم , گه دل نفــس کشـید    گه شور گریه ها , نقشی دگر کشـید    شــد حامی دلم , هر واژه در سکوت    میراث من ز دهر , جز خلوتی نبود!   اُنســـی شــبانه بود , در کنج خــلوتم    از چه زدی ,چرا ؟ ,این خــلوتم بهم؟    می بازمــت کنون , درمانده , بیــقرار    میـــمیرم از درون , در عین انــتظار    میســـوزم از درون , اما به آشکار !!   روحم هــــلاک غم ,در آتش وشرار   اشــکم بپـــای تو , آری برو ... برو    بی یک نگه به پشت در راه خود برو ! میگریمت کنون , درمرزی از جنون    میخواهمت ز دل ,در چشم پر ز خون    میگویــمت ترا , در اوج عاشـقی     آبی عشـــق من َ پـــرواز من توئی    اما قفس مرا در بست وساده گفت     از خلوت قفـــس   جائی دگر مرو    اینجا حریم توست ,تنهائی و قلم    شعرت بخوان به عشق, دنیا بهم مزن    اشــکم بپــای تو ,آری برو ... برو     اینک که با خلوص دل دل داده ام بتو  آری..برو...برو فرزانه شیدا دی ماه26 1385