تاراج

 

 تمام عمر من  رفته    به    تاراج

 

 بدریای   غمی  در  دست   امواج

 

 منم   پادشه   غمها ،  که   صد غم

 

 ز ذُّ ُر اشک  من  بر  سر نهد  تاج

 

 چنان   وامانده   در  دنیای   دردم

  

 که بر غمهای دل هم، خود دهم باج‌!!!

 

 به غم  گویم:  برو حتی دمّی   چند  

 

 رهان پای    مرا  از دام  این   بند

 

  روا کن     بر دلم  شور  ونشاطی

 

  که بر لبها   نهم یک  لحظه  لبخند 

 

  من آخر عاشقم  ؛‌ رحمی   بدل کن

 

  دلی  غرق    محبت  ،   ‌آرزومند 

 

  مخواه از درد  وغم ،  گیرم تباهی 

 

 بگو آخر چرا !؟  با چه گناهی؟؟؟!!!

 

 نهادی  تاج  غم   بر سر  ز   اشکم

 

   رساندی سینه   را درغم   به شاهی 

 

 چنان   در غصه ها  بودی    کنارم

  

   که آواره    شدم   در   بی پناهی!! !

 

 ولی غم     گویدم :   جانم   فدایت

  

 تو با آن  اشکها  ؛  آن   گریه هایت   

 

  چنان زیبا    فشانی    اشک  غم را

  که نا گیرد کسی در غصه جایت!!!

 

  چو از غمهای   خود   لب میگشائی

 

   مرا زیبا   نمائی    در  روایت  !!!

 

  بهر کس   هم ، غم    دوران  نیآید

 

 چه کس آغوش خود بر غم گشاید؟!

 من اما    در دل  تو   خانه   دارم 

 

  مرا دوری    تو  هرگز     نشآید!!!

  من   آخر عاشق    قلب  تو  هستم

  مرا اشک   تو ،‌ عاشق تر نمآید !!!

 

 تو که خود عاشقی  ، دانی که عاشق

 

 نمیخواهد     شب    هجران    بیآید!!

 

*****

 

  سیه بختی  من اینجا  چه   پیداست  

 

    که در دنیا فقط  غم  عاشق ماست!!!!

 

  نکرده   ترک  دل از شور  عشقش 

 

  وجودش درنگاه  وچهره   پیداست!  

  غم آنسان    کرده  جا در سینه  من 

  

  که در خندانی لب هم  ، هویداست!!!

 

  عجب  بر  طنز این  دنیای   جانی 

 

   که با غم  ،  قاتل این قلب شیداست!!!

  دلم سوزد  ولی بر   غصه و   غم  

 چو مجنون غمزده در کُنج اینجاست!!!

 

  بیا  ای  غم  به  آغوشت     بگیرم   

  که قلبت همچو من غمگین و  تنهاست

 

 عجب!!!... گویا حقیقت را تو گفتی!!! 

 

     دل ما مهربان با رنج دنیاست  !!!!!     

 

۱۳۶۲/۳/۱۵  خرداد /  فرزانه شیدا

 

 بازنویسی: اسفند    ۱۳۸۶

 

پیمان - سروده فرزانه شیدا

 

 

عرق ریزان  وخسته ، پر زامید

رسیدم من به  خلوتگاه   خورشید 

شنیدم   تک    نوائی   از دل  کوه

که اوج  عشق  را اینجا توان  دید

بروی   قله     در   نزد     خداوند

 

 قسم  خوردم به عشقم  نیز  سوگند

که   جز راه    وفا    و    مهربانی

نپیمایم   رهی  حتی    دمی   چند!

سپس  گفتم   که ای   یزدان    یکتا

 به عشقی  رهنمون   گشتم    بدینجا

 به راه   خود    بسی نادان     جهلم

توای   دانا    رهی بر   دیده    بنما

که   تا زین   ره بدست     زندگانی

 

نبُرد    بند         پیوندم       زمانی

روم   راه   دل   وعشق  و  صداقت

 

شود    پیمان      قلبم        جاودانی

بناگه    از  تن      خورشید    تابان

پری رو چهره ای در چشم   حیران

 

فرو آمد     ز روی  رشته ای   نور

 

کنار من    شد و او شادان و خندان

بمن   گفتا : ره  عاشق   هویداست

 

درون خود  نگر ! راه تو   پیداست

 

وفا   باید    ترا     آنگه  صبوری

 

بدیوانه دلی کز  عشق شیداست!!!!

آبانماه ۱۳۶۲ فرزانه شیدا