میان حسرت و دیدار ... میان لحظه های تار
منم آن ماهی دریا ...و دنیا مرغ ماهیخوار
منم دل کنده از( بودن)...دمی ازغم نیآسودن
کنارم سایه های دوست...ولی در بی کسی بودن!
نشان عشق وشادی ها... بدل همواره بس مبهم
به هر مهری ، سپردن دل...شکستن باز هم محکم!
دلم فریاد میخواهد ... میان دشت بی مهتاب
کمی آسودگی دیدن... دمی ..چندی...بوقت خواب
دلم سوزان و بس گریان...رها گشته ز هر پیمان
منم از زخم هرنیرنگ... دگر باره دلی بی جان...
مرا آغوش تنهائی ... یگانه می کشد در بر
به تنهائی مرا روزی... بَرد در خلوت آخر
در آن خلوتگه خاکی... که بر آن چشم گریان است
ولی تا بودی و هستی ...زمردم دل پریشان است
نمیخواهم بریزد اشک ...بوقت مُردنم چشمی
فقط یاد آورد روزی ...که داده بر دلم خشمی
نمیخواهم فراغم را ... کسی با سوز دل خواند
چو آندم را... که (من هستم ) ...نیازم را نمیداند
دلم فریاد میخواهد ... دلم فریاد میخواهد
ولی این خلوت شبها ... مرا خاموش میدارد
...مرا خاموش میدارد!!
سروده فرزانه شیدا
چهارشنبه 21 فروردین1387