کهکشان عشق

 

 

به شبـــی که بــی تو تنــها

خــلوتــی شبــــانه     دارم

هــــمه ی   ستـــار ه ها   را

مـن  بیــــاد ت  میشــمـارم

  مــانده  ایـن  دو دیــدهء من  

  هـــمره  ستــــاره   بیـــدار

با دلــی به غــم  نشـستــه 

هــمچنان ز غــصه   بیــمار

   نـــرود  ز  خــــاطر    مـــــن   

    یــادگار    عشـــق   دیـریـن

نشــــود  مـــرا  فــرامــوش  

آن   گــذشته های  شیرین

   آســــمان   پــر   ستــــاره   

   چــون بــوّد  هــمیشه دائر

نـــرود    کـــلام      یـــارم 

بـــدمی مــرا ز  خــاطــر 

گفتـــه ی او : کـه هـر ستـــاره

 مــظهری ز     مـهربانیسـت

  مــظهر   عــشق مــنو تـــو 

کـه  هـمیشه جـاودانیسـت

گفتــه : هـر کجا  که بـاشـم

بــا   تـــواُم  یـــگانه یــــاور    

بــه  ستـــاره ها  تـو  بنـگر 

و   مــــرا  بخـــاطــر     آور

هـــر ستـاره  یادگاریـســت   

یـــادگـــاری  از  مــــــحبت

کــــهکشان  آســـمان  را 

ضـــرب  کــن   به بینـهایـت

هــــر چه ضــرب آن درآمـد

 مـــیپـرستــمت بـدان حّــد

اگـــر  این  ستـــاره ها  را  

بتـــوان   شــمار ه ای  زد

گفتــــه  او  بـــمهـربانــی:  

تـــوئی  تــا  ابـــد عـــزیــزم

خــواهم  ایــن ستـــاره  ها را 

کـــه    بپـــای    تــو   بــریــزم

آه ای ستــــاره ی شـــــب 

ســخنش بــمانده در گــوش

 نشــــود   کــــلام    یـــارم

 بـدمــی مــرا   فــرامــوش 

و تــو ای  یــــگانه یـــاور   

 گـرچـه عشـق ما فنـا شـد 

لیـــکن این ستـاره ی شــب

خـــود   بــجان مـن   بلا  شد

دیـــدنش بـــهر    زمـــانــی   

   دل     عــــاشقم   بســوزد

کــه چـــرا   بمــرگ  عــشقم

 او بــــدون   غــــم     فـــروزد

مـــنو تـــو اگــر جـــدائیــــم  

آســـمان  همیشه باقیـست

گـــرچــه خــلوت مـــنو  تــو

با بـد  هــمیشه    خـالیــست

نــیستـــی    که   تا ببیـــــنی 

(بی نهایتی  )    دگر   نیســــت

ضــرب صد ستاره چون شــد

از  مـــحبتی     خبــر  نیــست

نیــــستی      کــه    تا   ببینـــــــی

بی تو شب چه سوت و کور اسـت

گــــرچــه      قـــلب    آسمـــانی

از ستـــاره  پــر  ز نــور    اســـت

نیســــتی کــه  تــا    ببینــــی

بـــی تو     خــلوت    شبــانــه 

شــده    آتشــی       بــــجانــم 

کـه     کـــشد    ز  دل   زبـــانـه

    معنــی ابــد چــو    جــستم    

قـــلب     نـامـــراد      ویــــران 

گـــفته    بهـر     مـا    ابــد  بـود 

لـــحظه  ی  غــــمین    هــجران 

  بــی تو  امــشب  از   ستــاره    

دل    آســـمان       درخـــــشـد

و   نــــگه    ز    اشـــکهایـــم 

 بـــه رخـم  ستــاره   بــخــشد 

آســمان  هـــمیشه بــاقیـــست 

قـــلب  مــن  فقـــط  فنــا  شـــد

آســـمان   بــه   نـزد   کـــوکــب 

دل  مـــن  ز تـــو  جـــدا  شــد !

بهمن ماه ۲۱/۱۱/۱۳۶۱جمعه

  سروده فرزانه شیدا